BİR RAMAZAN HOCA VARDI!

Güzel insandı!

Cesur insandı!

Sarsılmaz bir imanı,

Bir davası vardı!

Bir yol ki o yola revan oldu!

Sorulara konuşurdu.

Sanki "Çağrı" filminden çıkmış da gelmiş gibi,

O anı yaşıyordu!

Hiç eğilmedi!

Bir kez olsun bükülmedi!

Hikmetler döküyordu dili,

Soluk renkli elbiseleri içinde hep mütevazi idi!

Onu kıskandılar,

Ondan korktular,

Sonra düşman oldular,

Derken,

Hicrete zorladılar!

Kaderin sevk ettiği bu beldeye,

İki denizin birleştiği yere,

Yükü tek bir çantasıyla!

Bir gün sessiz ve sedasız!

Çıktı geldi İstanbula!

Bir namaz vaktinde,

Küçücük iş yerinde,

Ne bilirdi ki ölecek!

Rabbisine şehit olarak,

Seccadesinden yükselecek!

Olan bize oldu kardaş!

Çok kanadı yüreğimiz,

Çok ağladı gözlerimiz!

Duyduğumuz o an,

Donup kaldık bir zaman,

Doyamadık samimiyetine,

Bal akan sözlerine.

Ruhumuz daraldı!

Akıverdik şehremine.

Bu kadarı da olmaz ki..!

Bir cana da kıyılmaz ki!

Bu kadar ucuz mu insan !

Hele ki bu,

Diyarbakırlı Ramazan!

Kalemim düştü elimden!

Kan damladı yüreğimden,

Okyanuslar boşaldı gözlerimden.

Yazamıyorum!

Katile değil, bu kötü sisteme!

Sitemler ediyorum..!

Hiçbir yükü yoktu giderken,

Nasıl geldi ise ervahı alemden,

Bir gonca gül oldu ve soldu.

Yıldızlardan yıldızlara,

Kanatlanıp bir kuş oldu.

  Mehmet ORDU