2. Durak: Kör Kuyuya Atılmak
Kör kuyulara attın sen beni. Tek suçum seni sevmekti oysaki... Ben sevdikçe sen uzaklaştın. Aşkının tohumlarıyla büyüttüğüm çiçekleri soldurdun sen. Ben seni sevdikçe sen sevilmeyi daha çok sevdin. Gönlüme bir döşek attın, sevdamı yorgan yaptın, çektin üstüne. Ne yaparsan yap ne söylersen söyle benim kalbimde senin odan hep hazırdı.
Hoyratça yürüdün kalbimin sokaklarında. Çiçeklerimin üstüne bastın, ezdin, geçtin. Hep güvendin bu aşka. Nasıl olsa ben hep buradaydım ister gel ister gelme.
Kim ne kadar anar ise sevgilisini ona kavuşma umudu artar derler. Anmak ne ki ben seni kalbimin zikri yapmıştım. Ne tesbihler kopardım bir bilsen. Kaç kere çaldım kalbinin kapılarını, kaç kere seslendim sana çığlıklar atarak. Sen ne bir kapı araladın ne de bir ses verdin... Hatta sevdamın sesini öyle sevdin ki türkü yaptın diline sadece...
Sevda yürek isterdi o da sende yoktu işte. Kendimi defalarca senin yerine koydum, bir türlü kalbim almadı, ne olursa olsun tüm zorluklara rağmen ben senin gibi yapamazdım. Bana değilse de böyle bir aşka böyle hoyratça davranamazdım. Ama sen bu kadardın bilmeliydim. Bencildin. Ne çiçeklerime su verdin, ne gün yüzü gösterdin. Ne aradın sordun ne de merak ettin. Nasılsa bıraktığın yerdeydim. Öyle güvendin sen bu sevdaya.
Kırdıkça uzaklaştıkça sen gitme diye ben sana halatla kırk düğüm attım ama bilemedim ki kalmak isteyene saç teli bile yetermiş. Kıymet bilmeyen bir kalpte insanın kendisi de, sevdası da çürür gidermiş.
Ne olurdu biraz daha sevseydin beni. Sadece gözlerime baksaydın derinden, bilirdin ki senden başka hiçbir şey kalmamış bende. Belki bende ki seni severdin. Ama sen sadece sevilmek istedin. Gönül tahtında oturmak, dilediğin gibi davranmak sevdamın sarayın da. Kıymet bilmedin. Viran ettin senin için inşa edilen o sarayı. Tükettin kendini sen bende. Zaten bu sevdaya senden başka kimse de cellat olamazdı...
O çiçek bahçesine ne mi oldu?
Geriye ne mi kaldı...
Benden, Senden, Bizden?
Bir daha ki durak haftaya....
ELİF SİRKECİ