3. Durak: Sevda Kader Miydi?

Şimdi sevdamın mezarının üstünde oturuyorum. Düşünüyorum bu hikâyenin en başından beri. Bence doğru kişiydin ama neden o olamamak için bu kadar uğraştın anlamıyorum. İnsanın hayatına giren herkesin mutlak bir nedeni varmış. Bana yar olman nasip değilmiş bunu anladım. Peki, neydi sebebin? Hangi duygumun öğretmeni olmaktı amacın?

Düşünüyorum da aslında minnettarım sana acımın öğretmeni. Çünkü ben zannediyordum ki  kader doğduğun andan öleceğin ana kadar ki tüm yolculuktur. Öyle değilmiş evet kader varacağın yeri belirlermiş ama oraya nasıl gideceğin hangi güzergâhı kullanacağın hangi sokaklara sapacağın senin kararınmış. Ben seni sevmeyi seçtim evet o sokağa girdim. O karanlık, ıssız, sokak lambası bile olmayan o sokağa. Fakat kaderimin beni ulaştırdığı nokta da gördüm ki ben sadece sevmek için girmişim bu yola. Çünkü sevgi sevene aitmiş. Sevmeye layık olan yalnız sevgiyi yaratanmış. Tüm dünya, tüm canlılar sevgi için yaratılmış. Sayende öğrendim.

Rabbim insani insanla imtihan edermiş. Bakalım sabredebiliyor muyuz diye. Zor oldu ama anladım. Artik hayatımdaki hiç kimseye şikayetlenmiyorum. Çünkü her insan aslında kazanmam gereken sınav için bir fırsatmış. Ben seninle hayatımın en büyük sınavını verdim. Sen benim cennet kapımın anahtarısın artık. Bu sınavı ben kazandım. Sen kaybettin. Manasız çatık kaşın bile kul hakki olduğu bu dünya da sen benim hakkımı nasıl ödersin, benim sahibime nasıl cevap verirsin bilemiyorum. Çünkü bu senin sınavın artık. Ben seninle olan tek başıma çıktığım bu yolculuğu yine tek başıma tamamladım. Şimdi sıra sende...

Şu oturduğum sevda mezarının üstünde son kez seninle konuşuyorum. Son kez o toprak rengi gözlerini hayal ediyorum. Sana son kez sesliyorum. Ben artık vazgeçtim senden.  İnsan nasibi olanı kaybetmezmiş. Nasibi olmayanı da ne yapsa elde edemezmiş. Nasip değilmişsin sen bana. Senden bana kalan kalbimde kapanmayacak olan o yara. Biliyorum bu da geçecek neler geçmedi ki Ben bunu da atlatırım nasıl olsa...

Ne kadar susturmaya çalışsam da kalbimin son sözü sana;

Şunu bil ki her şeye rağmen ben yine de kıyamam sana canin acımasın hiç. Kirpiklerin ıslanmasın benim yüzümden. Sevmek böyle bir şey işte. Dilinle beddualar ederken kalbinle tövbeler çekersin. Belki bir gün anlarsın sen de. O yüzden hakkim helal olsun sana....

Hoşça kal benim güzel yaram...
Hoşça kal benim acımın öğretmeni..
Hoşça kal toprak rengi gözlü adam...


Bu sevda yolculuğu da böylece tamamlandı kader belli mi olur belki başka sayfalar da başka kelimelerle başka bir zaman da bu yolculuğa tekrar çıkarız. Her biten yol yeni bir yol ayrımının başlangıcı değil midir zaten?

                   ELİF SİRKECİ