Antakya'da Ramazan'ın Sessizliği ve Umut

Antakya, bir zamanlar ramazan sabahlarının en güzel örneklerini sunan bir şehirdi. Fırınlardan yayılan o eşsiz susamlı ekmek kokusu, her köşe başında şerbet satanların neşeyle yaptığı sohbetler ve iftara yetişmek için sokaklarda koşturan kalabalıkların enerjisi, şehri Ramazan’a özel kılardı. Ancak, 6 Şubat’ın büyük sarsıntısıyla birlikte, tüm bu görüntüler kayboldu. Bir dönemin neşesi, şimdi yalnızca hatıralarda yaşıyor.

Deprem sonrası Antakya, çok şey kaybetti. Evler yıkıldı, sokaklar sessizleşti, ancak Antakya halkının yüreğindeki umut hala dimdik ayakta. Geleneksel ramazan ritüelleri bu yıl yerini sessizliğe bırakmış olsa da, Antakya’nın insanları birbirlerine olan desteğiyle güçlü kalıyor. O eski ramazan sofralarının eksikliği, şehrin ruhunu biraz daha hüzünlendirse de, her geçen gün umutla büyüyen bir dayanışma hikayesi yazılıyor.

Geçmişin acılarına rağmen, Antakya’da hala bir arada olmanın, sevdiklerimizle paylaşmanın, birlikte dua etmenin anlamı yok olmadı. Yeniden bir araya gelmek, belki de eskisi gibi olmasa da, bu yıl da iftar sofralarını kurmak, birbirimizin varlığını hissetmek her zamankinden daha değerli. O eski güzellikler yüreklerde saklı, ve belki de bir gün, daha güzel bir Ramazan ile yeniden filizlenecek.

Antakya'nın eski neşesinin yerini bulamaması, yaşanan acıların sadece yüzeyde kalan etkileri. Gerçek güç, birbirimize olan bağlılığımızda ve geleceğe duyduğumuz inançta yatıyor. Bir yandan kaybolan eski ramazan sabahlarının özlemi içinde, bir yandan da yeniden inşa ettiğimiz umutlu geleceğe doğru ilerliyoruz.

Yeni Ramazan belki eskisi gibi olmasa da, o sıcak ve samimi günlerin hatıraları, bugünler için birer ışık olmaya devam ediyor. Antakya halkının gösterdiği direnç, tüm zorluklara rağmen bu Ramazan’ı da bir arada geçirmek için yeni umutlar doğuruyor. Hayırlı ve umut dolu bir Ramazan diliyorum, geçmişin acıları, yeni umutlarla iyileşsin.