BELEM ÖMER ABİYE

Bazı kayıplar vardır, insanın ruhunda derin yaralar açar ve hiçbir zaman tam olarak kapanmaz. Sevdiğin birini kaybettiğinde, aslında kendinden de bir parçayı kaybedersin.

İşte tam da öyle bir anda, hayatımın en ağır yükünü omuzlarımda taşıyorsundur.

Kuzenim ÖMER, bizim oraların deyimiyle Belem Ömer Abi...

Kardeşimden farksız olan, çocukluğumu, gençliğimi, en güzel anılarımı paylaştığım insan...

Artık yok.

Bu kelimeyi kabullenmek, nefes almak kadar zor. Yok...

Bir daha sesini duyamayacağım, bir daha o güzel hikayeleri dinleyemeyeceğim.

Bir daha beraber dertleşemeyeceğiz. Kayıp, içimde kocaman bir boşluk açıyor, sanki dünyamın dengesi altüst oluyor.

Sessiz Yas

Ölüm…

 Ne kadar alışmaya çalışsak da, ne kadar kabullenmeye uğraşsak da asla içimize sindiremediğimiz o soğuk gerçek. Bir gün yanımızda olan, sesini duyduğumuz, dokunabildiğimiz bir insanın bir anda yok olması… Sanki hiç yaşamamış gibi, sanki tüm anılar bir hayalmiş gibi. Ama hayır, o yaşadı. Güldü, ağladı, sevdi, özledi. Şimdi ise sadece sessizlik kaldı geriye.

İlk birkaç saat, beynin bunu reddediyor. Sanki birazdan arayacakmış gibi, kapıdan içeri girecekmiş gibi geliyor. Ama zaman geçtikçe bu acı gerçek, kalbinin en derinine batmaya başlıyor. Herkesin içi yanıyor ama en çok da geride kalanlar için dünya duruyor.

Gözler sürekli onun olduğu yerlere kayıyor. Oturduğu koltuk, içtiği bardak, bıraktığı eşyalar… Her şey yerli yerinde ama o yok. Evin içinde bir eksiklik değil, koca bir boşluk var. Eşyalar duruyor ama ruh gitmiş. Ve en acısı, zaman geçtikçe sesini unutmaya başlamak… İlk başlarda kulaklarında çınlayan sesi, zamanla bulanıklaşıyor, silikleşiyor. Sonunda sadece birkaç video, birkaç fotoğraf kalıyor elinde. O kadar mıydı gerçekten? Bir insan, sadece birkaç anıdan mı ibaretti?

Geceler en zor zamanlar…

 Gözlerini kapattığında zihnin sana oyun oynuyor, sanki yanındaymış gibi hissettiriyor. Çünkü zaman sadece yaşayanlar için geçiyor, gidenler hep aynı yerde kalıyor.

Ölüm, geride kalanlar için bir sınavdır aslında. Bir yandan onsuz yaşamayı öğrenmek zorunda kalan ailesi, diğer yandan içindeki acıyı taşıyarak devam etmek. Ama bazı eksiklikler tamamlanmaz, bazı yaralar kapanmaz. Ve insan, sevdiklerini kaybettikçe yavaş yavaş ölür.

##

Ama en ağır olanı, son görevim.

Onu yıkamak, onu toprağa hazırlamak...

Hayatta değer verdiğin insanı ellerinle yıkamak, ölümün en soğuk yüzüne dokunmak demek.

Su, tenine değdiğinde onun artık hissedemediğini bilmek…

Soğuk bedenine sıcak ellerinin teması .

Aman Allah’ım çok zor.

Daha dün şakalaşırken,  gülüp eğlenirken şimdi sessizce o soğuk mermer taşının üzerinde boylu boyunca yatmak.

Gözler kapalı.

Eller açılmamak üzere sıkılmış.

Sakalında beyaza çalan her tel yaşadığı acının şahidi.

Belem nörüyon diyemiyor belki.

Ama ruhunun Rahmana ulaşmasının verdiği huzur vücudunun her bir zerresine yayılmış.

"Acılarımdan kurtuldum Ulaş'ım üzülme diyor sessizce."

"La ben ölürsem cenazemi yıka."

Deyişi kulaklarımda çınlıyor.

"Yapma abi kimin öleceğini Allah bilir."

Ellerim titriyor, yüreğim sarsılıyor, her hareketimde içimdeki bir şeyler kırılıyor.

Sıcak su vücuduna temas ettikçe ruhu arşa yükseliyor gibi

Onunla yaşadığım anılar gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor. Şimdi ben varım, o yok. Onun soğuyan bedenine su döküyorum ama içimdeki yangın sönmüyor.

Her su akışında kalbimden bir parça daha kopuyor.

Yüzüne son kez baktığımda, sanki uyuyormuş gibi. Hani bazen derin bir uykuya dalarsın, yanına gidip nefes alıyor mu diye kontrol edersin ya, işte öyle bir his. Ama bu uykunun dönüşü yok. Elimle alnına dokunduğumda anlıyorum, artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.

İnsan en sevdiğini toprağa verdiğinde, aslında kendinden de bir parçayı gömer. O mezarın başında, toprağın altına konulan sadece bir beden değildir; söylenemeyen sözler, yarım kalan anılar da onunla birlikte gider. Ve geriye eksik bir insan kalır.

Bugün bir kardeşimi, bir dostumu kaybettim. Ve biliyorum ki artık hiçbir şeyin anlamı eskisi gibi olmayacak. Çünkü bazı kayıplar, insanı sonsuza kadar yarım bırakır.

Değerli abim Ömer ŞAHİN 'e Allah'tan rahmet diliyorum.

Ruhu için el-fatiha...