BU NASIL BİR SEVGİ!

Arkadaşımın sesi telefonda çok bitkin geliyordu!

Üzgünsün! dedim.

Evet hemde çok!

Eşimde öyle!

Çok zormuş be dostum.!

Onu kaybettik..! Dedi.

Acayip olmuştum! kimi kaybettin, ne zaman kaybettin! demek için araya giremiyor dum! Peşpeşe anlatıyordu!

Dün defnettik!

Acısı hala içimizde taze!

Bir Arkadaşımın portakal bahçesinde ve bir ağacın altına yatıyor!

Şimdi oradan geliyoruz!

Baktım sen arıyorsun açtım telefonumu!

İki gündür telefonlara bile bakmıyorum. Dedi.

Başın sağolsun devre!

Mekanı cennet olsun da! Kimdi bu? Diye sordum! Duydu mu duymadı mı bilemiyor dum, konuşmasına ara vermeden devam ediyordu!

Acı insanı söyletir!

Ben sabırla dinliyordum.

Tam on dört sene beraberdik! Dedi.

Son günleri ağır geçiyordu! bir gece tam üç kez çişe kaldırmıştım! Yardımsız yürüyemiyor yemek bile yiyemiyordu!

Adana ya gitmemiz gerekiyordu, duruşmam vardı, onu kimseyi bırakamaz dık, burada öleceği hiç aklımıza gelmezdi! Mukadderat!

Biz üzerimize düşen her şeyi yaptık! Dedi.

Öyle ki!

Bir tek cenaze namazını kılmadık! Deyince şaşırdım!

Devrem iyi bir avukat tı ve cenaze namazı kılacak kadar inançlı biri idi!

Anlaşılan bu ölüm onu çok etkilemiş ve ne dediğini bilemiyordu! Cenaze namazını kılmamış mış! Dayanamamış kenardan izlemiştir!

-Neler diyorsun sen böyle! Diyemedim!

Çok üzülmek ve acılı olmakla insan ne söylediğini de bazen bilemez diyordum ama bu mevta nesi oluyordu yahu çatlayacaktım!

Hasta bir abisinin olduğunu biliyordum!

O olamazdı!

Ama kimdi!

Kimdi bu! merakım sürekli artıyor du! tam sorayım diyordum! Bir türlü bana konuşma fırsatı vermiyordu!

Bende, -bırak içini döksün diye üzgün üzgün dinliyor fırsat bekliyordum!

Tek bir kelimeyle hayatını tamamladı!

Tek bir kelimeyle her şeyini bana anlatıyordu!

-Konuşma özürlü müydü! Devre dedim.

Dilsiz olduğunu saklıyor herhalde! diye içimden geçiriyordum!

-Yok, hiç bir özrü yoktu! Dedi.

Biz 300 kelime ile günlük konuşmalarımızla tam anlaşamazken sen onun tek kelimesiyle her şeyini nasıl anlayabiliyor dun! Diyemedim tabi!

Her kim ise ölümü çok ağır gelmişti ona, vesselam!

-Allah onu da öyle yaratmış! Dedi ve ofladı ve konuşmasını sonladı!

Nasıl yani? Dedim.

O, Hav! Diyordu ben anlıyordum ki acıkmış!

O, Hav! Diyordu, bu kez ben anlıyordum ki acısı var!

Kelimesi sadece "Hav" dı ama vurgularından her şeyini anlayabiliyordum! 

Hatta bakışlarından bile ne istediğini ne demek istediğini anlıyor dum! Hep büromuzda beraberdik! Deyince bendeki jeton düşmüştü!

Baştan desene be devre! Dedim!

Adını şeker koymuştuk!

Onu sokakta bulmuştuk!

Cinsi kırma idi!

Çok zekiydi vs.

Ona ne çok alışmıştık devrem. Diyordu.

E toprağı bol olsun Devre! ölenle ölünmez diyebildim.

Devrem bana büyük şaşkınlık yaşatmıştı!

Yarım saate yakın konuşmalarımızın sonuna gelene kadar bir yakınının vefatından bahsediyor zannederken, sabahtan beri bir hayvanın ölümünden bahsediyormuş meğer! Dedim.

İlahi! Devrem!

Bu nasıl bir hayvan sevgisiydi!

Demiyordu ki bizim köpek öldü!

Allayıp pullayıp süsleyerek sanki bir insanı anlatıyordu!

Yahu adamın babası ölse böylesi bir anlatımda bulunmayacak nice insanlar varken hayvan sever devremin merhametine hayran kalmıştım!

Evet onlar insanın en yakın sadık dostlarıdır!

Onları sevmeye gör, aileden biri olup çıkıyorlar!

Siz onların her şeyi siniz!

Onlar da sizin!