Evladı Salihan’la Avrupa’da Osmanlı İzleri – 2

SARAYBOSNA’DAN BUDAPEŞTE’YE, ORADAN YURDA DÖNÜŞ
Gezimizin son halkasında, Balkanların incisi Saraybosna’dan Venedik’in büyüleyici sokaklarına, oradan Almanya’nın kalbi Münih’e, Avusturya’nın başkenti Viyana’ya ve Osmanlı hatırasının hâlâ yaşadığı Budapeşte’ye uzanan derin, duygusal ve tarihî bir yolculuk yaptık. Her şehir, başka bir his, başka bir zaman dilimi gibi.

SARAYBOSNA – MÜSLÜMANLIĞIN BALKANLARDAKİ SON NEFESİ
Bosna’nın başkenti Saraybosna, İstanbul’un küçük bir yansıması gibiydi. Başçarşı’sında gezerken sanki Üsküdar’da yürüyorduk. Kaldığımız yer olan “Old House”, 500 yıllık Müslüman Boşnak bir ailenin evi. Tahta tavanlar, gıcırdayan merdivenler, bakır işlemeler… Her biri bize “burada bir zamanlar Osmanlı vardı” dedirtti.

Ancak ne yazık ki Boşnak kardeşlerimiz Hırvat ve Sırplar arasında sıkışıp kalmış. Yollar harap, gelişmişlik seviyesi zayıf. O güzelim topraklar ilgisiz bırakılmış. Yine de halkı vakur, başı dik.

VENEDİK – MASALSI VE BÜYÜLEYİCİ
Tarihte Osmanlı ile ticaretin kalbi olan Venedik, adeta bir açık hava müzesi. Kanallar arasında tekneyle dolaşırken geçmişin zenginliğini, Avrupa’nın ihtişam arzusunu hissettik. Evladı Salihan gözlerini köprülerden, kemerli taş evlerden alamadı.

Otelden çıktığımızda, kanalın hemen kenarındaydık. Sabah sisinin arasında yükselen çan sesleri bana İstanbul’da sabah ezanını hatırlattı. Venedik, her zorluğuna rağmen – özellikle otopark keşmekeşine rağmen – görülmeye değer bir şehir.

MÜNİH – DİSİPLİNİN VE GÜCÜN BAŞKENTİ
Almanya'nın en zengin şehirlerinden biri olan Münih, Alman düzeninin ve gelişmişliğinin zirve noktasıydı. Sokaklar pırıl pırıl, trafik kurallara sadık, insanlar dakik ve sistemli. Mimari yapılar zarif, tarihi binalar gururla ayakta.

Ancak bu düzenin, insan ruhunun bazı yönlerini törpülediğini de hissetmemek mümkün değildi. Neşesiz ama sistemli bir dünya. Evladı Salihan’la burada “medeniyet sadece teknoloji midir, yoksa ruh da gerekir mi?” sorusunu konuştuk.

VİYANA VE BUDAPEŞTE – OSMANLI'NIN GÖLGESİ VE AVRUPA'NIN MEDENİYET MERKEZİ
Viyana… Osmanlı'nın kapısından döndüğü yer. Sanatın, tarihin ve zarafetin başkenti. Şehir, geçmişin büyüklüğünü bugünün estetiğiyle birleştirmiş. Schönbrunn Sarayı’ndan Opera Binası’na kadar her yerde “biz buraya gelmişiz” hissi vardı.

Budapeşte ise tam anlamıyla Osmanlı izi taşıyan bir şehir. Tuna Nehri’nin ikiye böldüğü bu güzel şehirde Gül Baba Türbesi’ni ziyaret ettik. Evladı Salihan dua etti, ben derin derin düşündüm. Tuna kıyısındaki Türk şehitliklerini gezerken “ecdadın izinde olmak” kavramı ete kemiğe büründü.

YURDA DÖNÜŞ – EVİN KIYMETİ SINIRDAN GEÇİNCE ANLAŞILIR
Sofya’dan sonra rotamızı Türkiye’ye çevirdik. Kapıkule Sınır Kapısı’ndan içeri girdiğimizde içimizi tarif edilemez bir huzur kapladı. Yollar düzgün, her tabelada Türkçe yazıyor, her yüz tanıdık.

Evladı Salihan “Baba, burası neden daha ferah geldi?” diye sordu.
Dedim ki:
"Çünkü burası bizim. Toprağımız, bayrağımız, devletimiz burada. Yabancılık yok. Burada bizim medeniyetimiz, bizim değerlerimiz var."

TÜRKİYE: SADECE BİR ÜLKE DEĞİL, BİR MEDENİYETİN TA KENDİSİ
Bu seyahatte şunu çok net gördük: Türkiye, her anlamda büyük bir devlet. Yollarıyla, altyapısıyla, teknolojisiyle, insan kalitesiyle, sosyal yapısıyla; Avrupa’nın birçok ülkesinden daha ileride.

Ama asıl fark, ruh farkı. Avrupa’da yollar düzgün ama kalpler yorgun. Bizde belki eksikler var ama ruhumuz diri, kalbimiz bir.
Modern Türkiye, ecdadının mirasını sadece taş duvarlarda değil, gönüllerde yaşatıyor. Hem geçmişe hem geleceğe sahip çıkan bir devletimiz var. Ne mutlu bize…