İç Yolculuğun Işığında… 

Kalbin ve Ruhun Yeniden İnşası

Çok kıymetli bir dostum bana her zaman “Kalbine dön, içine doğru yolculuk yap” derdi. Epey zaman onu anlamaya ve bu seyahatin aslına ermeye çalıştım. Oysa ki, yıllarca bir et parçası olarak sandığım kalbimin bana karşılık verdiğini; zikirlerim, tefekkürlerim ve Kur'an'ı anlama çabalarımla ruhumun nasıl şenlendiğine defalarca şahit olmuşum. Fakat içime doğru yolculuk bana çok uzak ve ulaşılmaz geliyordu. “Bu nasıl olacak?” diye epeyce düşündüm. Sonrasında kalbime dönmeye ve kendimle muhasebe yapmaya karar verdim.

Tövbelerle, Rabbimiz Azze ve Celle'nin – tabiri caizse – kapısını aşındırmaya başladım. Musa Aleyhisselam'ın asasını yere vurduğu gibi, kalbimi “Lailahe İllallah” nidalarına alıştırdım. Kalbim bir makamdı ve ben, makamın sahibine bir neyin iniltisini duyurabilmesi umuduyla onu içtenlikle zikrettim. O makamı koruyabilmek zor işti. Tövbe ile onarmalı, tez elden gönül dünyamı çiçeklendirmeliydim. Tövbelerimi bekleyen nice dosyam vardı. Her işlediğim günah, kalbimi nasıl da zedelemişti. Rabbimin tecellileri o siyah noktaları delip nasıl da kalbime dokunuverecekti; o evi tamir etmeliydim. Kalbimin adacıklarını sulayan nasuh bir tövbem olmalıydı. Pişmanlıktan kan çanağı gözlerim olmalıydı. Suni bir tövbe değil asla; vicdanım titremeliydi. Kalbime dönmem, içime doğru yolculuğum başlamalıydı. Kulağa hoş gelen o armoniyi, hu hular süslemeliydi. Rabbimin maiyetinde, Peygamber hasbiliğinde kucaklamalıydım İslam'ı. Avamlıktan çıkıp, inabe kapılarını zorlamalıydım. Hayat boyu ruhumda açılan tüm boşlukları salih amellerle onarmalıydım. Tüm yaralarımı ibadetlerim sarmalı. Gece yolculuklarım, ruhumdaki heyecanlarımı beslemeliydi. Ümmet kardeşliğiyle doymalı, mazlum coğrafyalarıyla şifa bulmalıydım.

Ehadüs havas mertebesiyle şemsime doymalı.

Ruhumun lütfunu özlediği Rabbime, her an râm olmalıydım.

İşte o zaman ruhumdaki tüm gedikler kapanacak ve ben, içimdeki tüm beldelere özgürce uçacaktım.