Kayıp Şehir..!
Hayat bazen bir köşeye sıkıştırıveriyor insanı.
Bir ses, bir şarkı, bir yol, bir uçurum,
ben istediğim için bir şeyler illâ ki seni hatırlatıyor.
Çok özledim.
Sen bilmezsin, yutkunamıyorum bile şu kelimeyi söylerken.
Aklımdan hiç çıkmayan bir göz göze gelme sahnesi var ki, kalbe zarar.
Vücudumun her noktasında kanser hücreleri besleniyor sanki,
damarlarımın içinde bir zehrin aktığını hisseder gibi özlüyorum.
Ölecek gibiyim, ölmüyorum ama.
Burnumdan gelen kan damlasını elimin tersiyle siliyorum.
Ve sanırım ben her şeye rağmen bir çift göz için biraz daha dayanmalı, az daha yaşamalıyım.
Leytun Kaplan