Susam Taneleri..!

Babam öldüğünde hayatın bir tarafı eksilmiş gibi hissetmiştim. Oysa o yaşta ölüm ne demek, tam anlamıyla bilmez insan. Sadece bir sabah uyanır ve babasının artık dönmeyeceğini anlarsın. Evin içinde yankılanan sessizlik büyür, annemin gözleri sanki hep uzaklara dalar… Ve ben, anlamını bilmediğim ama içimde kazınan bir yoksunluğun koynunda büyümeye başlarım.

Ankara’da başlamıştı hikâyemiz, ama çok geçmeden kırık dökük valizlere sığdırılmış hayatımızla Kırşehir’e doğru yola çıktık. Göç demeye dilim varmıyor. Çünkü göç, içinde umut taşır. Bizimkisi daha çok bir kaçıştı. Maddi imkânsızlıklar, eş dosttan uzak düşme korkusu, bir annenin iki çocuğunu sırtına alıp yeniden tutunma çabası…

Kırşehir’e vardığımızda mevsim sonbahardı. Ağaçlar dökülmüş yapraklarıyla şehir merkezine kırık bir sessizlik yayıyordu. Ev dediğimiz yer, kerpiç duvarlı, pencerelerinden rüzgâr sızan, sobasının borusu sürekli duman kaçıran bir gecekondudan farksızdı. Annem her sabah erkenden kalkar, çamaşır yıkar, evleri temizlemeye giderdi. Gözlerinin altı hep uykusuzluktan morardı ama bizden bir şey gizlemeye çalışır gibi, her akşam yüzüne zoraki bir tebessüm yerleştirirdi.

Beni Gazi İlkokulu’na yazdırdılar.

İlk gün okulun kapısından içeri adım attığımda kalbim göğsümde değil, sanki boğazımda atıyordu. Tahta sıralar, sıvaları dökülmüş duvarlar, sobanın çevresinde toplanan çocuklar… Her şey bana yabancıydı. Oysa orada öğrenmem gereken sadece dersler değil, hayattı.

Okulun kantini yoktu. Belki de en çok bu yüzden öğle araları bana daha uzun gelirdi. Sadece girişte, yaşlı bir adamın başında beklediği tahtadan bir dolap vardı. Kara Derviş Amca derlerdi ona. Kasketini alnına kadar indirir, az konuşur ama bolca iç geçirirdi. O dolabın içinde ise sadece esmer, taş fırında pişmiş, dışı bol susamlı simitler olurdu.

O simitlerin kokusu…

Sabahın erken saatlerinde dolabın içine sinmiş o sıcak hamur ve susam karışımı… Benim için çocukluğumun en yoğun aromasıydı belki. Ama bir simit almak, bizim gibi yoksul bir ailenin çocuğu için büyük lükstü. Harçlığım ya olmazdı ya da bir kalem, bir defter eksildiği için biriktirilmek zorundaydı.

Teneffüslerde çocuklar simit kuyruğuna girerken ben sadece izlerdim. Bazen kalbim hızlı çarpar, gözüm camın ardında kalan son simitlerde takılı kalırdı. Ve çok geçmeden o esmer halkalar tükenirdi. Geriye sadece dolabın dibine dökülmüş birkaç susam tanesi kalırdı.

İşte o zaman...

Öğretmenimden tuvalete gitmek için izin isterdim. Ama asıl niyetim belliydi: Simit dolabının dibine usulca yanaşmak. Etrafıma bakınır, kimse yoksa parmağımı ıslatır, o birkaç susam tanesini alır ağzıma atardım. Ne garip… Belki bir lokma bile sayılmazdı ama o susamların verdiği tat, yediğim en güzel ziyafetler gibi gelirdi bana. Sanki bir anlığına her şey yolundaymış gibi hissederdim.

Yıllar geçti…

Artık cebimde simit alacak kadar param var. Ama nedense her gördüğüm simitçi, beni o küçük çocuğa geri götürüyor. O tozlu okul bahçesine, kırık bir camın ardında bitmesini izlediğim simitlere… Kara Derviş Amca’nın dolabına…

Ve hâlâ, bazen bir simit alırken, parmaklarımın ucunda hayali susamlar varmış gibi hissediyorum.

Çünkü insan bazı açlıkları büyüyünce de doyuramıyor. Özlemler öyle kolay sindirilmiyor.