Zevk-i Ruhani

Ah yüreğimin incecik sızısı, yıllarca yollarına hasret çektiğim... 
Her gidenin ardından gözyaşı döktüğüm...
Kimseler yaratılmadan meleklerin zevk-i sefa ettiği  mübarek şehir Mekke... 

 Duygularımı çok yoğun yaşadığım bir dönemdeydim. Bir tarafta  soykırım, inim inim inleyen Gazzeli kardeşlerimiz. Bir yandan  tefekkürlerim, özlemlerim, hasretlerim boğazımda düğümleniyor. Rabbimizin mübarek kıldığı, her karışta Efendimiz'in (sav) izi, sözü, hatıraları olan bu yerleri  göremeden buralarda temizlenip, dualar, niyazlar, ibadetler edemeden vefat etmenin korkusu, bir çığ gibi içimde büyüyordu.
Oysa hayallerimde çoğu kez Efendimiz (sav) önümüzde, biz ümmeti arkasında tavaf ettiğimiz hayalleri vardı. Onun o mübarek omzuna başımı koyup, Kâbe'yi izlemiştim hayallerimde. Hepsi şuan bir hayaldi belki de ahirete gebe.

 Bunca özlemin, bunca dünyanın bitmek bilmeyen telâşının arasında hiç beklemediğim bir anda sürpriz bir şekilde, bereketle umre yollarının kapıları açılmıştı bana. Ve ben nasibin nasıl güzel bir lezzet, duaların, özlemlerin nasıl canlanıp suret bulduğunu an be an yaşamanın tadını almıştım Rabbimi zikrederek. Uçak semalarda yol alırken niyazlarımın hayat bulmasının şahitliğini yaşadım. Mekke topraklarına girdiğimizde ise vücudumun tir tir tirediğini, çevreyi izledikçe, etrafı, dört  bir yanı dağlarla çevrili kupkuru bu yerlerin  Efendimiz'in (sav) varlığıyla şenlendirilip nasıl yeşerdiğini tefekkür ettim. Gözyaşlarım sel olmuştu. Tefekkür ettikçe hayretim artıyor, Kâbe'ye yaklaştıkça Rabbime yaklaşmanın, ona misafir olmanın bilincine daha bir vakıf oluyordum. Gözlerimi Kâbe'ye  açtığımda yeni doğmuş bir bebeğin gözlerini dünyaya açması gibi bunca heybetin, bunca zarafetin içinde koskoca dünyada Rabbinin seçip misafir ettiği biricik bir kul olmanın sevincini, coşkusunu işte o an yaşadım. Ah Rabbim dedim ne çok özlemişim seni, ne çok hasret biriktirmişim. Ne çok ruhumun ihtiyacım varmış. Senin rızan için,  Kâbe'ni tavaf ede ede zevk-i sefa etmeye.Tavaf, ne lezzeti bol bir ibadetmiş. Rabbimizle birlenip, kâinattaki tüm zerrelerle hemhâl olup tüm benliğimizle akıp kaybolmaya. O ne güzel bir ibadetmiş. Tövbelerin samimiyetiyle boyun büküp yeniden filizlenmeye... 

İnsanların oluk oluk aktığı o müberek alanda  yürüdükçe yollar açılır, Kâbe alıverirmiş sizi koynuna. Hicr-i İsmail sararmış seni, secdelerde alırmışsın  soluğu. Sarıldıkça Kâbe'ye o koskoca heybetli Kâbe sığıverirmiş senin kalbine. Hacer-i esved ilâhi kameranın tüm ümmeti kucakladığı, bismillahi Allahu Ekber nidalarının arş-ı âlâya çıktığı, selâmın avuç içinden kalplere aktığı yermiş orası.Rükn-i yemani kulluğun, itaatin sembolüymüş. Müslüman'ın gönlünde, deruni hazlar alırmış her Müslüman selâm verişinde. Ah mültezem ne çok eller, ne çok gözyaşları, ne çok gönül yaşları değdi sana... Ne içten dualarla kalktı ümmet ayağa...

Altınoluktan hicre akan yağmur damlaları dualarımıza şahit oldu. Kâbe kapısı cennete açılırcasına her sayda ümitlerimize gebe oldu. Kisve-i şerif (Kâbe örtüsü ), baktıkça kıskanır tüm benliğin seni. Ben   olsaydım seni sarmalayan der. Makam-ı İbrahim'de alıverirsin soluğu, sen ne güzel bir arkadaştın dersin. Bir taşın izzet-i ikramını görürsün Rabbinin izninde. İbrahim'in ayağındaki bir taş bile olamamanın gözyaşını dökersin. İnsanların çesit çeşit rengârenk bir inci gibi dizilişi mest eder seni. Kiminin görmez gözleri, kimi hasta, çaresiz, kimi yürüyemez hâlde...

Genç, yaşlı, çocuk, hepsini alıp kalbine koyuvereceğin gelir. Tavaf eden bedenler değilmiş dersin. Kalp öylece meşk eder özgürce Mekke'de. Kâh Hz. Ayşe annemin mescidinde soluklandım naz makamında, kâh Hudeybiye'de fethin kapıları aralandı, Kudüs'ü kurtardım. Sevr dağına çıktım, Efendimiz'in (sav) kokusuydu beni bu yollara düşüren... Kayaların cesaretinde kendimi buldum. Hira'ya çekildim, Hz. Haticem'de can buldum.Safa ve Merve arası çok yoruldum. Hz. Hacer annemizin aşk ile peşinden koştum. Çocuklarımdan başlayarak tüm ümmet evlâtlarına anne olmayı öğrendim.Taifte Efendimiz'i (sav)aradım durdum. İslâm yolunda taşlanmanın, ötelenmenin peygamber sünneti olduğunu, sağlam durmanın ferasetini, güzelliğini gördüm. 

Mescid- i Nebevi'de Efendimiz'e (sav) misafir oldum. Sayılı günümde Efendimiz'le  yeniden yeşerdim, yeniden doğdum. Çocuklar gibi oradan oraya koştum. Kuşlar kovalayıp, Medineli çocuklarla oyunlar oynayıp coştum. Kâh ağladım, kâh Efendimle (sav) konuştum, kâh ilâhilerle ruhumu çosturdum. 

Ben zaten Kâbem'de Rabbimin izniyle tertemiz olmustum. Hz. Ebubekir, Hz. Ömer ve Hz. Ali efendimizin himmetleriyle ben yeniden ilimle doldum. Uhud'da  ashabın sofrasına oturdum. Ebu Talha'nın evine misafir oldum. Hz. Hamza'nın yanında zikre durdum. Hurma bahçelerinde süzüldüm, gezindim durdum. Tüm benliğimi Mekke ve Medine'de bırakıp burada tüm topladığım yemişleri kardeşlerimle bölüşmeye, şahitliğimi tüm kardeşlerime ikram etmeye geldim.

 Ey Rabbimiz! Senin huzurunda Kudüs'ün fethi için duaya durduk. Ümmetin birliği ve beraberliğine niyaza durduk. Sen kabul et ya Rabbimiz! Tüm ümmet, kardeşlerimin duaları, hediyeleriyle sana ram olduk. Bizden kabul et Ya Rabbimiz! Bir tek seninle ve Resulün (sav) ile biz şad olduk.