Ya Rabbi, bu ne biçim dünya, bu ne biçim insanlık...
Ne ölüler geri dönüyor, ne de diriler ibret alıyor.
Vicdan ve merhamet sahibi hiçbir mümin, bu yaşananları görmezden gelemez.
Siyonistlerin zulmünden tüm dünya bıktı. Gazze’de 626 gündür çocuk kalmadı.
Şehitlerin cenazesi günde kaç kez kılınıyor? Küçücük bebekler zalimce, hunharca katlediliyor.
Bir anne, bir günde evlatlarının hepsini toprağa veriyor...
Bizler bakmaya bile kıyamıyoruz. Küçük bir kızın feryadı ciğerlerimizi dağlıyor:
“Babamı, kardeşlerimi benden aldınız!
Geriye bana bir annem kaldı!”
İki milyar Müslüman, bir film seyreder gibi izliyoruz.
Feryatlar arşı titretirken, âlemi İslam sadece kınıyor.
Bitti yahu, bitti Gazze! Neden içimizden bir Selahaddin Eyyubi çıkmıyor?
“Duymadık, görmedik” diyemeyiz. Yarın mahşerde Resûl'ün yüzüne nasıl bakacağız?
"Affet bizi, gafil Müslümanları ya Resûlallah!"
Bir avuç Siyonistle başa çıkamadık.
Gazze’ye uygulanan soykırıma, başka dinden olan insanlar bile sahip çıktı.
Altı yaşındaki bir çocuğun feryadı
Belki ölünceye kadar kulaklarımızdan gitmeyecek:
“Babamı şehit ettiler. Şimdi beni sabah namazına kim kaldıracak?”
Aman Allah’ım… Küçücük bir yavru, sabah namazını dert edinmiş.
"Ya kalkamazsam?" korkusuyla harap olmuş...
Bizler sabah kahvaltısında üç-beş çeşide az diyoruz…
Rabbim, Sen dilersen kuşlara, filleri bile yok ettirirsin.
İslam’ın kalesi yok edilirken...
Dünyanın gözleri önünde, çaresiz kalmak çok dokunuyor.
19 aydır aç ve susuz bırakılan yavruların içimizi parçalayan ağlamaları,
bir çocuğun makarna tenceresini sevinçle ailesine götürmesi...
Acaba yeryüzünde makarnaya bu kadar sahip çıkan, bu kadar seven bir çocuk daha var mı?
Bir anne dört evladını bir anda kaybediyor.
Kucağında onların cansız bedenleriyle,
iki dudağının arasından şu cümle çıkıyor:
“Allah bize yeter, O ne güzel vekildir.” (Âl-i İmrân 173)
Sübhanallah... Bu ne güzel iman, bu ne güzel tevekkül!
Elhamdülillah… Gazze halkı, dünyaya bu ayeti öğretti.
Rabbim, Gazze’de ve Filistin’de zalimin zulmü ayyuka çıktı.
Aç ve susuz yavruların, bugün ve yarın da unutamayacağımız feryatları,
imanı olan her Müslümanı delip geçiyor.
Ey dünya çocukları...
Biz Gazzeli çocuklar çocukluğumuzu yaşayamadık.
Siz bizim gibi yaşamadınız, yaşayamazsınız.
Biz oynayamıyoruz…
Biz sizin gibi uyuyamıyoruz…
Çünkü her an gelecek bir bomba korkusuyla uyumaya korkuyoruz.
Biz Filistin Gazze çocukları,
Aç ve susuzuz.
Yağmur yerine bombalar yağıyor üstümüze.
Ve biz hâlâ bir Selahaddin Eyyubi bekliyoruz…
Gazzeli çocukların feryadını duyuyoruz.
Lakin ellerimiz onlara yetişemiyor.
Dua ve kınamadan başka bir şey yapamıyoruz.
Ya Rabbi...
Yaranın içinde Yaradan’ı gören kahraman Gazzeliler,
"bittik" diye ağlarken, biz aciz kulların "geliyoruz" bile diyemiyoruz.
Sen onlara “yettim” de, ne olur ya Rabbi!
Bizim aklımız aciz, Senin hikmetin sonsuz.
Bizim direncimiz kırılgan, Senin takdirin en güzel.
Yolumuza ışık ol,
Âlemi İslam’ı bu ayıptan kurtar, ya Rabbi!
Firavun ne kadar büyük ateş yakarsa yaksın,
karıncanın tarafı bellidir.
Ve elbet, Allah’ın izniyle, hak galip gelecektir… İnşallah.
Yazar: Eğitimci Zeliha Yavuz